تا دست تهی می شود از لطف خدا پُر

تا دست تهی می شود از لطف خدا پُر

دیگر چه دلیلی است بر این خوی تکبر؟!

صبر است و رضا راه تقرب به جنابش

اسباب جدایی است فقط شکوه و غر غر

یک روز شده بندگی اش را بکنم؟ نه

یک عمر فقط بوده ام از اهل تظاهر

خوردم نمک و ظرف نمک باز شکستم

زحمت شده ام بر سرِ حق، جای تشکر

غافل شده ام از غم عظمای قیامت

باید بنشینم سحری را به تفکر

ماندم به چه رویی بزنم ناله ی العفو

ای کاش دمی توبه کنم، توبه چنان حر

گریان شدم و فاطمه با مرحمت افکند...

بالای سرم سایه ای از رحمت چادر

اموال دو عالم به فدای سر زهرا

هستیم گدازاده ی کوثر نه تکاثر

اندازه ی حبی که ز مادر به دلم هست

از دختر طاغوت کنم حس تنفر

گفتم "بِحُسَیْنٍ..." نظرش بر دلم افتاد

والله ندارد نظر فاطمه رد خور

در نسخه ی من قید شده " گریه بر ارباب"

این گریه مگر سنگ دلم را بکند دُر

آن قدر نوک نیزه به صحن بدنش خورد

آن قدر که جسمش شده مافوق تصور

محمد جواد شیرازی