چهل سال است در تب گریه کردم

چهل سال است در تب گریه کردم

چهل سال است هر شب گریه کردم

چهل سال است من بیدار ماندم

صحیفه را نوشتم روضه خواندم

چهل سال است غرق اشک و آهم

شبانه روز یاد قتلگاهم

چهل سال است خواب شمر دیدم

به دستش خنجری دیدم پریدم

چهل سال است گفتم دادِ بیداد

همیشه ظرف آب از دستم افتاد

چهل سال است تا مذبوح دیدم

نشستم بر زمین، ضجه کشیدم

چهل سال است دشت کربلایم

به یاد روز دفن و بوریایم

چهل سال است فکر اصغرم من

عزادار ذبیحی پرپرم من

چهل سال است مانند ربابم

به کام تشنه، زیر آفتابم

چهل سال است می گویم خدایا

عطا کن خیر، سهلِ ساعدی را

چهل سال است یاد شهر شامم

کنار عمه ها در ازدحامم

چهل سال است بر زخمم نمک خورد

بمیرم عمه ام زینب کتک خورد

چهل سال است می گویم رقیه

زنم بر دست می گویم رقیه

چهل سال است در بزم شرابم

به یاد خیزران خانه خرابم

چهل سال است می سوزد وجودم

به روی ناقه با غل بسته بودم

چهل سال است داد از سنگ دارم

به روی خود نشان از چنگ دارم

نگو این زهر امانم را بریده

چهل سال است عمرم سر رسیده

محمد جواد شیرازی